Mydełko Fa

O tym jaką masz hierarchię na osiedlu, dowiesz się po tym jak traktują cię koledzy. Jeśli cię szanują, możesz być spokojny, bo to oznacza, że jakiś czas będziesz nietykalny, ale to oznacza też, że będziesz musiał stale udowadniać swój szacun, by twoja pozycja nie upadła. Jeśli zaś poniewierają cię, wtedy masz problem, ponieważ będziesz poniewierany do końca osiedla i o jedną klatkę dalej. Chyba, że udowodnisz wszystkim swoją pozycję i wszyscy zmienią o tobie zdanie. Czyli od frajera do gita, no quasi gita.

A tak na serio, nietykalni są tylko ci, którzy niedawno wyskoczyli z pierdla albo ci, którzy właśnie wjechali na przymusowe wakacje na koszt państwa. Oni są bogami osiedla. Są jak Ra, kiedy staną nad tobą, a ich cień przysłoni ci słońce, wtedy nie spojrzysz na nich z braku odwagi, a twoja pozycja na nie wiele się przyda. Możesz ich tylko słyszeć i wykonywać polecenia, czyli spierdalać albo wyskakiwać z kasy. 

Robsona jakoś ten szacunek osiedla obdarzał ambiwalentnie. Jak coś tam przyniósł z domu, grę elektronika, pisma z gołymi babami albo kasę, to wszyscy go lubili. Jak zaś zaczęły się tworzyć składy na mecza i wszyscy chcieli grać na polanie między blokami w piłkę, on nie chciał przynieść z domu piłki, a miał nową. Skórzaną, grochówę, rozmiaru pięć. Jego szacunek wtedy natychmiast spadał do zera i żeby udowodnić mu, że jest zerem, chopcy zaczęli mu kopać karne kapy do dupy i tak wykopywali go z drużyny. 

Po kilku takich ogrodniczo-psich numerach wykopali go na dobre, ale z naszej ekipy. Szwędał się za nami jakiś czas jeszcze jak smród po gaciach. Zagadywał, że ma nowe gry na komputerze. Obiecywał, że zaprosi na chatę i da pograć, bo ma dwa joysticki, ale to wszystko na nic. Taki amerykan chciał być, ale każdy go olewał. Aż w końcu odbił na dobre. Widywałem go później z kolesiami z drugiego bloku. Przygarnęli go pod skrzydła. Nie wiem czym ich przekupił, ale latał w tamtej ekipie. Później jakoś tak ucichło o nim na parę miesięcy. Do momentu gdy jego matka zatrzymała mnie na klatce i zapytała dlaczego już razem nie kolegujemy?

Odpowiedziałem, że nie wiem, a ona powiedziała mi, że Robson ma teraz wielkie kłopoty, bo wpadł w złe towarzystwo i ciężko będzie mu się wykaraskać z tych kłopotów. Zaciekawiło mnie to. Powiedziałem chopcom pod blokiem jak się przedstawia sytuacja Robsona i zapytałem czy nie wiedzą coś więcej? Oni zapytali o to chopców z innykszych bloków, tamci chopcy jeszcze innych chopców z innyksiejszych bloków. Taki osiedlowy, grypsowy bumerang, po którym odpowiedz zawsze wraca do adresata. 

Nie czekałem długo na info z ulicy, bo jak wiadomo dzielnica zawsze dowiaduje sie pierwsza o złych rzeczach. Znałem odpowiedz. Robson siedział! Uuu, to ci dopiero nowina. Wszyscy na ławce jakby się przestraszyli, jakby nie uwierzyli, a jednak! Robson w kryminale? On sobie nie poradzi, on ma okulary, on się rozpłacze — ktoś z tłumu kpił, ale jednak! Siedział! Przejebane! Nie byliśmy aż tak źli żeby siedzieć.

Przez kilka dni Robson był na naszych językach. Puchły nam te języki od gadania o nim, a jego hierarchia puchła do miana boga. Balonik z napisem R(a)obson napełniał się gdybaniami, historiami do granic wytrzymałości, aż w końcu pękł, przypadkowo przekłuty przez szpilkę prawdy, wyplutą z ust sąsiada Robsona. 

— Robson siedział, ale już wyszedł i teraz ma sztubenareszt, i musi trolić w domu przez najbliższy miesiąc — oświecił nas jego sąsiad z piętra, a nasz starszy kumpel, któremu matka Robsona postanowiła się wyżalić, gdy myła podłogę na sieni.

Powiedział nam też, że Robson tak na serio siedział na dołku i nawet nie trwało to dwadzieścia cztery godziny, bo rodzice po niego przyjechali. Jest jednak nieco poobijany, bo nie chciał śpiewać! 

— Śpiewać? Czego nie chciał śpiewać? — zapytałem zaciekawiony, przekrzykując chłopaków.

— Oj chopcy, chopcy, powiem wam, bo dla was to takie towarzyskie ciekawostki, a dla mnie witz na całego.

— Chcesz słonecznika? — spytałem starszego kolegę — Coś się dobra historia szykuje. Dobry słoniol, prażony!

— No dobra, dawaj. Do rzeczy. Robson jakiś czas temu zbratał się z kolesiami z drugiego bloku. Żeby wbić sie do ich ekipy, musiał się wkupić jakimś czynem. Tak się jakoś złożyło, że jednemu z tych kolesi, rodzice właśnie kupili więżę stereo. Niestety nie posiadał on żadnych kaset, oprócz heimatów, które jego starzy puszczali jeszcze na jamniku. Frustracja była duża, a pieniędzy nie było, więc koleś postanowił, że wspólnie z ekipą, w której latał między innymi z Robsonem, zajebią kasety ze straganów na katowickiej berzie. 

Długo nie myśleli. Pewnego piątkowego popołudnia, wybrali się na dworzec do Katowic, w celu wykonania roboty. Ludzi było dużo jak to przy piątku. Tłok, gwar, ścisk, zgiełk. Upatrzyli sobie jedno stoisko z kasetami i wysłali tam Robsona, tłumacząc mu, że będą filować na tyłach, żeby mu ktoś dupy nie obrobił. Robson się zgodził, bo przecież zależało mu na tym, aby mieć mocną pozycję w ekipie. Wytłumaczyli mu, żeby jumał wszystko, tylko nie disco polo, ale jak już mu się coś przylepi do łap z disco, to żeby to nie było mydełko fa, bo rzygają już tą piosenką.

Robson wkleił się w tłum, zaczął przeglądać kasety, że niby zainteresowany jest i nagle spostrzegł, że na jednej z okładek są gołe cycki. Nie założył jednak okularów, bo jak by to wyglądało, złodziej w okularach? Widział tylko duże cycki, nasmarowane kremem. Napalił się, że będzie miał kolejny obrazek do pamięciówy, wziął kasetę do ręki, spojrzał czy nikt nie patrzy i skierował dłoń za siebie, próbując załadować pudełko do tylnej kieszeni spodni. Nagle, jego ręka została zatrzymana, a za uchem usłyszał ochrypły głos.

— Kasety kradniesz małolacie? Policja, na ziemię!

Położyli go na ziemię, skuli, a później odprowadzili do radiowozu. Przewieźli na komendę, wstępnie przesłuchali i osadzili w celi, z nadzieją, że może coś się Robsonowi przypomni o kompanach na dołku. Cela była już jednak zajęta przez innego aresztanta, więc Robson był nadkompletem. Stanął przy drzwiach wydygany i skamieniał, mając nadzieje, że nie zwróci uwagi sąsiada spod celi. Mylił się. Sąsiad odwrócił głowę w jego stronę i zapytał:

— A tyś, co za jeden?

Robson nie odpowiadał.

— No godej, coś za jedyn, bo ci przypierdola w cymbał. — wrzasnął na niego.

— Robson. Godają na mie Robson na osiedlu.

— Za co cię zawinęli? - zapytał  podejrzliwie sąsiad spod celi.

— Krodłech kasety na dworcu.

— Jakie kasety?

— Takie tam, różne.

— Jakie? Różne? Mów kurwa jakie!

— No takie tam, mydełko fa — w końcu odpowiedział mu Robson.

— Co, mydełko fa? Śpiywej! — rozkazał sąsiad.

— Ale jo, nie... umia — jąkał sie Robson.

— Śpiywej, chca tu słyszeć mydełko fa, szabada szabada, ty i ja. Śpiywej, bo ci zajebia! Cało noc bydziesz śpiywać. A jak mi się znudzi mydełko fa, to bydziesz mi śpiewać kurwa mydełko Lux, tak dugo aż usna. Co patrzysz? Chcesz śpiewać biały jeleń? Chcesz? Bo się kurwa zaroz bydziesz schylać po mydło. Śpiywej!

Rano Robson wyszedł z celi z podbitymi oczami. Matka jak go zobaczyła, to sie rozpłakała i zaczęła lamentować. Chciała nawet pisać do komendanta, że syna pobili w areszcie, ale policjant prowadzący sprawę odradził. Robsona czekało jeszcze postępowanie karne i taka skarga mogłaby negatywnie wpłynąć na wyrok.

— I to tyla co wiem. — odrzekł nasz starszy ziomek — Rzeczywiście dobry słoniol i taki spolony w środku.

Śmialiśmy się, tak że nie można było złapać powietrza. Brzuch pękał, głowa bolała. Niektórzy kładli się na ziemi z tego śmiechu. Niektórym słonecznik wpadał do kołocowej dziurki i trzeba było ich klepać po plecach, bo się dusili. Starszy ziomek odszedł w swoją stronę, bo miał coś do załatwienia. A my do końca dnia gadaliśmy tylko o Robsonie. Mało tego, wyczekiwaliśmy na niego pod klatką. Gwizdaliśmy na niego, krzyczeliśmy pod oknem, ale nie wyszedł. Pewnie słuchał mydełko fa i udawał, że nie słyszy naszych gwizdów i krzyków.

Dwa różne wydania kasety "Mydełko FA" znalezione na bytomskim targu staroci w lipcu 2019 roku. Fot. @marlo.miner