Pamiętam jak w 2005 roku, mieszkając w Krakowie dorwałem album ze zdjęciami Wojciecha Wilczyka “Czarno-biały Śląsk”. Pobiegłem po niego aż do galerii Zderzak. Później w mieszkaniu długimi godzinami nasycałem się fotkami, wiedząc że w rodzinnym domu będę nieprędko. Zastępowały mi krajobraz, do którego tęskniłem. Przeglądanie tego albumu uspokajało mnie, wyciszało, pozwalało na zrelaksowanie się. Czułem jednak niedosyt, bo naturalna ciekawość świata dręczyła mnie myślami o odszukaniu tych miejscówek i przekonaniu się jak wyglądają w rzeczywistości. W końcu przekonałem się. W większości wyglądały inaczej. Charakterystyczne obiekty zniknęły. Okolice pozmieniały się. Industrialna sceneria zubożała. Na szczęście wszędzie było czuć ten sam śląski klimat, którego tak bardzo brakowało mi w stolicy Małopolski.
Tydzień poprzedzający obronę pracy magisterskiej obfitował w wir wydarzeń, który pochłonął mnie maksymalnie. Polegał głównie na przygotowaniach do egzaminu zawodowego. Denerwowałem się dość mocno i nie potrafiłem w żaden sposób się odprężyć. Przeglądanie zdjęć nie pomagało. Postanowiłem radykalnie rozładować towarzyszące mi napięcie i na dzień przed, wsiadłem w pociąg do Bytomia. Autobusem 623 dotarłem na Karb, skąd pieszo podreptałem na Bobrek. Podczas spaceru ulicą Konstytucji zszedł ze mnie cały stres. Dosłownie czułem jak krok po kroku wracam do równowagi. Uspokoiłem się. Pewnie zbawienny okazał się siarkowodór, który właśnie wydobywał się z komina podczas mokrego gaszenia koksu, a może świst kopalnianych wentylatorów przewiał moją głowę, wydmuchując natrętne myśli? Nie wiem, ale na drugi dzień poszedłem na obronę w pozytywnym humorze. Prezentacja mi się udała, a pytania od komisji siadły. Skończyłem uniwersytet z wynikiem dobrym.
Do dziś nie wiem czy miała na to wpływ miłość do Śląska. Bywają dni, że nic już nie wiem. Pewnie to początki obłędu.
Prześlij komentarz