Wiersz Aleksandra Nawrockiego „Bunt” pochodzący ze zbioru „Głogi” wydanego w 1984 roku.
BUNT
Dobrze ułożony poeta
w sercu pielęgnuje bunt
lecz w oczach ma same pochlebstwa
dla tych, których w marzeniach
ustawia pod gilotyną.
Inaczej bowiem nie można,
przynajmniej na razie.
Tymczasem wokół
kałuże nie przelanej krwi
cuchną i pleśnią
zatruwają lilie myśli dziecka,
uczą je życia w opakowanych dążeniach.
Raz w miesiącu poetę odwiedza
dobrze już posunięty w latach
bunt.
Siada w kącie i długo mówi
o chorobie stawów
i o ciepłym ubraniu zimą.
Tylko czasem jego oczy
zapalają się nienawiścią,
gdy widzi roześmiane dziewczęta,
zakochane w bankierach
i w księciu, który przed nimi
uciekał kiedyś w kalesonach.
Wreszcie poeta nie wytrzymał i bunt
udusił któregoś dnia przed północą.
Potem rozbił lustro,
wyrzucił legitymację przywilejów,
nastawił od nowa zegar,
a rano szefa
wyrżnął w cwaną gębę.
Ale wymyślona przez niego
rzeczywistość nie przyszła.
Wyrok musi odsiedzieć.
Prześlij komentarz