SKS

Sztof, sztofik, sztofuncio.

Szliśmy przez park. Sztywnym krokiem. Rozproszeni. Trochę jak zombie.  

Przekrwione oczy świeciły nam na czerwono.  

Skończyły się Visinki.  

Zaczął się pacman.  

Ktoś otwarł paczkę flipsów i podał dalej.  

Też się załapałem, ale na mączkę kukurydzianą z okruszkami czekolady.  

Wytarzałem w niej palce i zacząłem oblizywać.  

Uummm. Niebo w gębie.  

Zajebisty smak.  

Wkręciłem się. W technologię produkcji czekolady.  

Z czego robią? Z miazgi kakaowej czy z masła kakaowego? A może z jakiegoś koncentratu?  

Tak, to ważne.  

Pacman ma to do siebie, że obojętnie jakby nie było, jedzenie zawsze smakuje.

Nagle w oddali zamajaczyła postać.  

Obła, ledwo widoczna.  

Szła prosto na nas.  

Jak nocna mara.  

Zbliżała się. Powiększała z każdym krokiem. I nagle stanęła przed nami.  

Uff, to on.  

Tak, to on, ten co to jakiś czas temu był chudy, a teraz napuchł.  

Siłownia, mierzenie tętna, omnadren.  

Osiedlowy OMA klan.  

Napisy na klatkach nie kłamią.  

I nagle jakby się przejaśniło. Zmęczone oczy dostroiły soczewki.  

— Cześć Grzesiu. Skąd wracasz?  

— Cześć. Z SKSu. —odparł uśmiechnięty i dalej coś tam o tych swoich wyczynach sportowych zaczął gadać, że rower, biegi na orientacje, i że na AWF będzie startował, i że te SKSy dużo mu dają.  

— Ty pierodol SKS, ty sie zakurz! — ktoś z tłumu mu doradził.  

Grzesia jakby w pysk strzeliło. Zamilkł. Spojrzał na nas. Chciał jeszcze coś powiedzieć, ale widok kilku zombi, z rozdziawionymi ryjami, pełnymi mączki kukurydzianej i czekolady powstrzymał go.  

Wziął torbę na ramię i odszedł.