Santiago Bernabeo

Między blokami był trawnik. Zielony. Dość duży. Zakończony z jednej strony dzikimi różami, a z drugiej parkingiem dla samochodów. Zaadoptowaliśmy go na stadion piłkarski. Z krzaków wytyczyliśmy bramki i każdego pogodnego dnia graliśmy w piłkę.

 Okolicznym mieszkańcom to nie przeszkadzało. No, może poza starym dziadem Bełkotem. Nazywaliśmy go tak, ponieważ bełkotał. Trochę po Śląsku, trochę po Polsku. Niestety, ten miks gwary i języka wychodził mu jak słoma z butów — wsiórsko! Zaciągał jak gorol, przez co jeszcze bardziej go nie lubiliśmy. Pewnie przyjechał w latach sześćdziesiątych z jakiejś wiochy za chlebem na Śląsk i przez tyle lat nie zdążył się zadeklarować pojakiemu chce godać. Polniok! Same problemy przez niego były. Bełkot wciąż się nas czepiał. Nie pasowało mu, że pod blokiem jest głośno i że piłka leci w jego ukochane róże. Jak się wkurwił, to z balkonu rzucał w nas czym popadnie, licząc na to, że sobie pójdziemy. Regularnie chodził też do administracji osiedla skarżyć. Ale nie przynosiło to żadnego efektu. Administracja nic sobie z niego nie robiła. Skoro w przeszłości przydzielała mieszkania młodym małżeństwom, to była świadoma tego, że na osiedlu będzie pełno dzieci. A dzieci muszą na podwórku grać w nogę. Dlatego graliśmy. Ostro graliśmy. Gdy padł gol, to płatki róż wypełniały powietrze w pobliżu bramki. Każdy nowy dzień rozgrywek rozpoczynał się od wykopu piłki wysoko w powietrze. Robił to najczęściej bramkarz, bo najlepiej znał się na wykopach. Kiedy już wykopnął i piłka spadła na ziemię, łapał ją i mówił — Santiago Bernabeo. Tak, nasz stadion na trawniku nazywał się Santiago Bernabeo. Nazwaliśmy go tak po meczu Realu Madryt o mistrzostwo ligi hiszpańskiej. A wszystko to przez głos Andrzeja Szpakowskiego, który tak silnie utkwił nam w głowach, że nie było innej opcji na nazwę. Od tamtej pory jego charakterystyczny styl komentowania towarzyszył nam podczas każdej rozgrzewki i każdego meczu. Kto strzelił do bramki, podnosił ręce do góry, biegł z okrzykiem goooool i wyobrażał sobie jak to samo krzyczy Szpakowski do mikrofonu na Santiago Bernabéu. Larmo było niesamowite. Kładliśmy się na siebie z radości. Przygnieceni, w euforii, na bezdechu patrzyliśmy w niebo, które było podparte dymiącymi kominami i marzyliśmy, żeby kiedyś zagrać przynajmniej na cichej lub na bukowej. 

Dziesięć lat później nie grałem już w piłkę. Futbol przestał mnie interesować. Wyrosłem z niego. Moje wszystkie piłkarskie marzenia zabiłem, dusząc je dymem z fajek i topiąc w alkoholu gdzieś na ławce pod blokiem. Nasz trawnik umarł śmiercią naturalną. Bełkot też umarł, ale tragicznie. Świat się zmienił, ale historia zatoczyła koło. Bajtle spod bloku, dalej grały w piłkę. Drugie pokolenie. Zaadoptowały sobie inny trawnik, który graniczył z naszą ławką. Ale średnio im się chciało biegać. Nie wysilały się. To pewnie wszystko przez Internet i komputery. Znudzeni, więcej siedzieli na polanie niż kopali. My też znudzeni siedzieliśmy ale na ławce i wiecznie kombinowaliśmy skąd tu wziąć hajs na browara i fajki. Czasami jednak małolaty potrafiły pokazać sportowego ducha i pot lał się z nich strumieniami. Niestety, przy nie celnym strzale na bramkę, piłka co chwilę wpadała pod naszą ławkę. Było to wkurzające, ale mieliśmy cierpliwość. Aż do momentu, gdy jeden z nich kopnął tak mocno, że piłka odbiła się od pleców któregoś z nas. Wziąłem ją do ręki i powiedziałem.

— Niy ma. Niy bydzie bali.

Prosiły żebym oddał, zaczęły nawet mi mówić na pan, później odgrażały się, że pójdą po rodziców. Aż w końcu wymiękłem.

— Chcecie bala? — kiwały głowami że tak — To bydziecie mieli. Jo wom zaroz zrobia kurwa Santiago Bernabeo.

Wziąłem piłkę do ręki. Podrzuciłem w powietrze i z całej siły wykopnąłem w kierunku balkonów i okien. Doleciała do szóstego piętra i uderzyła w szybę. Poczym spadła z hukiem, odbijając się kilka razy od ziemi i znalazła się pod nogami bajtli. Uniosłem ręce do góry i krzyknąłem do kumpli z ławki.

— Santiago Bernabeo! Widzieliście chopcy, mom jeszcze ta presa.

Atmosfera lekko się ożywiła. Okno na szóstym zaczęło się powoli otwierać. Spojrzeliśmy wszyscy w górę. Pojawił się w nim obnażony facet i krzyknął w naszą stronę.

— Te kurwa, niy mosz co robić?

— Niy, niy mom — odkrzyknąłem z powrotem.

— Bo jo zaroz ci tam zleza!

— To złaź kurwa! — wykrzyczałem i znów wziąłem od bajtli piłkę, podrzuciłem i z całej siły wykopnąłem w górę, krzycząc — Santiago Bernabeo. Niestety doleciała tylko do piątego piętra. Facet zrobił mściwą minę, pokiwał głową i zamknął okno. Usiedliśmy na oparciu ławki, nie licząc za bardzo na jego pojawienie się i zaczęliśmy gadać. Po kilku minutach jednak wyłonił się zza bloku. Napierał w naszą stronę z nagim torsem, w samych spodniach i z pasem w ręku.

— O kurwa, badej. Łon tu idzie. — ktoś z ławki zauważył.

Wstaliśmy. Facet zbliżał się w naszą, a dokładnie w moją stronę. Gdy był już blisko, zamachnął się na mnie pasem i krzyknął.

— Taki kurwa byłeś mondry? Honswocie pierdolony!

Trafił mnie w bark i upadł. Okazało się, że w momencie uderzenia, któryś z moich kumpli kopnął go w kość udową. Ścięło go z nóg dosłownie. Widząc, że nie ma z nami pięcioma szans, wstał i zaczął się odgrażać.

— Jo cie zapamiętam. Powiem twoij matce wszystko, że ludziom do łokiyen kopiesz piłkom.

— Skończ bełkotać chopie — wycedziłem w nerwach — Pitej kurwa!

Facet próbował coś tam jeszcze gadać do mnie, ale nie słuchałem go. W końcu odszedł. Spojrzał się jeszcze w naszą stronę, ale dostał kilka środkowych palców i polecenie, żeby fuck’ował. Kiedy był przy bloku, stała się rzecz nie możliwa. Jeden z bajtli wziął piłkę do ręki, podrzucił i kopnął z całej siły, trafiając go w plecy. Facet aż się wygiął. Spojrzał na małolata zabójczym wzrokiem, później na nas i odszedł za blok. Uniosłem ręce do góry i razem z bajtlem zacząłem krzyczeć — Santiago Bernabeo. Kumple z ławki też krzyczeli ile sił w gardłach.

 

— Moja krew mody! Tak czimej! — pochwaliłem go.

Po chwili usiadłem z powrotem na oparciu ławki. Zrobiło się nudno. Zacząłem obserwować mecz i myślałem sobie o tych bajtlach. Ciekawe czy za parę lat historia zatoczy koło? Kto z nich będzie siedział tutaj na ławce tak jak my?